"საქართველოს მშვიდი გასვლა დასავლეთიდან" - ესტონეთის თავდაცვისა და უსაფრთხოების საერთაშორისო ცენტრის მწვავე სტატია საქართველოზე

საქართველოს მშვიდი გასვლა დასავლეთიდან - ამ სათაურით აქვეყნებს სტატიას ესტონეთის თავდაცვისა და უსაფრთხოების საერთაშორისო ცენტრი (ICDS). 

სტატიაში ნათქვამია, რომ გარდამტეხი წელი იყო 2021, როდესაც "ქართულმა ოცნებამ" ცალმხრივად უარი თქვა 19 აპრილის შეთანხმების შესრულებაზე, რომელიც უშუალოდ ევროპული საბჭოს პრეზიდენტის, შარლ მიშელის ჩართულობით შეიქმნა. 

ამავე სტატიაში აქცენტები კეთდება იმაზეც, თუ როგორ ჩაიბარა ხელისუფლება "ოცნებამ" და რა როლს ასრულებს ბიძინა ივანიშვილი, როგორც "რუხი კარდინალი" პოლიტიკურ ცხოვრებაში. 

საქართველოს "იანუკოვიჩის მომენტი"

"2021 წლის 28 ივლისს „ქართულმა ოცნებამ“ განაცხადა, რომ ცალმხრივად დატოვებს შეთანხმებას და ოპოზიცია დაადანაშაულა შექმნილი ვითარებაში. მანამდე მთავრობამ 19 აპრილის შეთანხმების დარღვევით უზენაეს სასამართლოში რამდენიმე მოსამართლე დანიშნა, რამაც ევროკავშირისა და აშშ-ის საელჩოს უკმაყოფილება გამოიწვია.

ზოგმა პოლიტიკოსმა შეთანხმების გაუქმება დაინახა, როგორც საქართველოს „იანუკოვიჩის მომენტი“, გარდამტეხი მომენტი, როგორიცაა უკრაინის ყოფილი პრეზიდენტის ვიქტორ იანუკოვიჩის მიერ ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულების ხელმოწერაზე უარის თქმა, რომელმაც არჩია მოსკოვის პოლიტიკის გატარება. აქ მსგავსების დანახვა შესაძლებელია, მაგრამ დასავლეთისკენ საქართველოს ბუნდოვანი კურსის ისტორია გაცილებით ადრე დაიწყო. ფაქტობრივად, 2021 წლის ივლისისთვის ევროპასა და საქართველოს მთავრობას შორის ურთიერთობა წლების განმავლობაში უარესდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ევროპას ამის აღიარება არ სურდა და არც დღემდე სურს, საქართველოს დიდი პრობლემების დასაწყისი 2011 წლის არჩევნებზე ბიძინა ივანიშვილის ხელისუფლებაში მოსვლას უკავშირდება. ეს თავის მხრივ პირდაპირ კავშირშია. 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომი და დასავლეთის მიერ არჩეული კურსი პოსტკონფლიქტური სიტუაციის მოსაგვარებლად[...]

რუსეთის სამხედრო მიზნები საქართველოში უსაფრთხოების პოლიტიკას ეხებოდა ისევე, როგორც საშინაო პოლიტიკას: საქართველოს კურსის შეცვლა დასავლეთისკენ, საქართველოს მისწრაფებების შეწყვეტა ნატოში გაწევრიანებისკენ და საქართველოში ისეთი მთავრობის შექმნა, რომელიც მეტ-ნაკლებად შეესაბამებოდა რუსეთის ინტერესებს. დიდი სახელმწიფოების უმრავლესობის აზრით, როგორც ჩანს, დასავლეთის ინტერესებში იყო ისეთი საქართველო, რომელიც რუსეთთან ახალ კონფლიქტს არ გამოიწვევდა. ვინაიდან მიხეილ სააკაშვილის (პრეზიდენტი 2004-2013 წლებში) მთავრობას არ ჰქონდა განზრახვა, რომ შეეცვალა ქვეყნის ნატოს კურსი ან გამოენახა კომპრომისი რუსეთთან საქართველოს სუვერენიტეტის საკითხზე.",- ვკითხულობთ სტატიაში

დისტანცია დასავლეთის ორბიტიდან 

"უკვე 2012 წელს დაიწყო სააკაშვილის დროინდელი პოლიტიკოსების სისტემური შევიწროება, დაპატიმრება და გადასახლება. დასავლეთმა აღმოაჩინა, რომ ეს გარკვეულწილად უნდა მოითმინოს. რუსეთის აგენტების უმეტესობა ციხიდან გაათავისუფლეს. რუსეთთან სავიზო თავისუფლება აღდგა და ეს ცალმხრივად გაკეთდა. ახლაც ძალაშია - ყველას, ვისაც აქვს რუსული პასპორტი, შეუძლია საქართველოში უვიზოდ წასვლა ერთი წლის განმავლობაში[...]

არჩევნებიდან არჩევნებამდე, გადასახადის გადამხდელთა ფულის გამოყენება მმართველი პარტიის კამპანიაში უფრო დომინანტური გახდა; არსებითად, ქართველ ამომრჩეველს 2011 წლის შემდეგ თავისუფალი არჩევნების რეალური შესაძლებლობა არ ჰქონდა. ფორმალურად ეს შესაძლებელია, მაგრამ მიკერძოებული მედია ლანდშაფტის, ხელისუფლების მხრიდან მასიური ზეწოლის და ზოგჯერ ოპოზიციის ფიზიკური შევიწროების გამო, ფაქტობრივად, შეუძლებელია.

საქართველოს მშვიდი დისტანცირება დასავლეთის ორბიტიდან უფრო თვალსაჩინო გახდა 2014 წელს. საქართველოს მთავრობის რეაქცია ყირიმის ანექსიასა და რუსეთის აგრესიაზე დონბასში უკიდურესად თავშეკავებული იყო. კიევსა და თბილისს შორის არანაირი კონტაქტი არ ყოფილა, მაშინ როცა მთელი აღმოსავლეთ ევროპა, საქართველოს ძველი მეგობრები ყველაფერს აკეთებდნენ უკრაინის მხარდასაჭერად. საქართველოს პრემიერ-მინისტრ ბიძინა ივანიშვილსა და უკრაინის პრეზიდენტ პეტრო პოროშენკოს შორის პირველი სატელეფონო საუბარი ყირიმის ანექსიის შემდეგ 2015 წელს შედგა, როდესაც ივანიშვილმა სააკაშვილის საქართველოში ექსტრადიცია მოითხოვა."- ნათქვამია სტატიაში. 

ივანიშვილი, როგორც რუხი კარდინალი

შიდა პოლიტიკური ვითარება სულ უფრო იძაბებოდა, ოპოზიცია სულ უფრო კრიტიკული იყო. ოპოზიცია არ აღიარებს 2021 წლის ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნების შედეგებს და მას შემდეგ ოპოზიციის ნაწილი პარლამენტს ბოიკოტს უცხადებს.

ევროპა სულ უფრო უკმაყოფილო იყო რეფორმების შეფერხებით და მთავრობამ შესაძლოა იგრძნო, რომ ხელისუფლებაში დარჩენისთვის უფრო მძიმე ხელი იყო საჭირო. ამავდროულად, ჯო ბაიდენის არჩევნებში გამარჯვების შემდეგ, პუტინმა, სავარაუდოდ, დაიწყო აქტიური მომზადება უკრაინაში ომისთვის და ასევე მეზობელი ქვეყნებიდან ომის პოტენციური ოპონენტების განეიტრალება.

2021 წელი დაიწყო ივანიშვილის განცხადებით, რომ ის პოლიტიკიდან წავიდა. ფორმალურად მას ამ დროიდან არანაირი პოლიტიკური თანამდებობა არ ეკავა, მაგრამ ქვეყნის შიდა სტრუქტურის მცოდნე არცერთი პირი არ ფიქრობს, რომ ის წყვეტს  ქვეყნის კონტროლს.

ქართული დემოკრატიის დაცემა

"2021 წლის თებერვალში პრემიერ-მინისტრის გიორგი გახარიას გადადგომით, საქართველოში ახალი და მნიშვნელოვნად უფრო აგრესიული პერიოდი დაიწყო. გახარიამ, რომელმაც ახლა ასევე დატოვა „ქართული ოცნება“ საკუთარი პოლიტიკური პარტიის შესაქმნელად, თითქოსდა გადადგა, რადგან არ ეთანხმებოდა „ქართული ოცნების“ გადაწყვეტილებას ოპოზიციის ლიდერისა და ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის თავმჯდომარის ნიკა მელიას დაპატიმრების შესახებ. ივანიშვილმა, რომელიც ფორმალურად პოლიტიკაში არ არის ჩართული, გახარია თავისი ძველი მოკავშირე და ნდობით აღჭურვილი პირი ირაკლი ღარიბაშვილით შეცვალა. ღარიბაშვილი პრემიერ მინისტრი იყო 2013-2015 წლებშიც, მაგრამ გადადგა მისი უკიდურესი არაპოპულარობის გამო როგორც საქართველოში, ისე დასავლეთში.

მელია ციხეში გაგზავნეს;

2022 წლის მაისში ასევე დააპატიმრეს ოპოზიციურად განწყობილი ტელეკომპანია მთავარის მფლობელი და ხელმძღვანელი ნიკა გვარამია. იქამდე დაჭერილი უკვე იყო ამავე ტელეკომპანიის დამფუძნებელი და ოპოზიციონერი პოლიტიკოსი გიორგი რურუა. მას შემდეგ ქართული დემოკრატიის დაცემა უფრო სწრაფი გახდა. 

მთავრობა აწესებს კონტროლს სასამართლო სისტემაზე და კონსტიტუციურად დამოუკიდებელ ინსტიტუტებზე (როგორიცაა ეროვნული ომბუდსმენი და საარჩევნო კომისია), სპეცსამსახურები აფიქსირებენ ოპოზიციურ პოლიტიკოსებსა და ჟურნალისტებს და აქვეყნებენ ჩანაწერებს შერჩევით მედიაში, მთავრობა ავიწროებს სამოქალაქო საზოგადოებას.

საქართველომ ოფიციალურად დაიკავა პოზიცია, რომ ომს მიღმა დარჩება და აშშ-ს რუსეთის წინააღმდეგ ომში საქართველოს ჩაბმაში ადანაშაულებს." , - წერენ სტატიის ავტორები

სტატიის ბოლოს ნათქვამია, რომ გარკვეულწილად, საქართველოს ბედი ახლა უფრო უკრაინის  ხელშია, ვიდრე საქართველოს ხელისუფლების, ამომრჩევლის ან ევროკავშირის.

"რუსეთმა რომ გაიმარჯვოს, ქართული ოცნებაც გამარჯვებული იქნება. თუ უკრაინა თავისუფლებას დაიბრუნებს, შემდგომი მოვლენები განაპირობებს, რომ წავა მმართველი პარტიაც, რომელმაც არასწორი მხარე აირჩია. თუმცა, მანამდე უნდა ვაღიაროთ, რომ საქართველოში რუსეთმა მეტ-ნაკლებად მიაღწია ომის მიზნებს, რომელიც კრემლში 2008 წელს დაისახა",- აღნიშნულია სტატიაში.